မိုးေတြရြာရင္.... တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို ဆက္ၿပီး ကဗ်ာစပ္လိုက္မိပါတယ္။
တိတ္တိတ္ရင္ထဲ
လြမ္းေနဆဲမို႔
မသည္းပါနဲ႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္
ေရႊမိုးညိဳရယ္...
အင္း ဒီေန႔ေတာ့ ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း သိုးမေလးရဲ႕ ဖိတ္ေခၚမႈကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ အေါ ဆိုလား ဘာလား မသိဘူး။ အဲဒီ ဘာမွန္း မသိတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာ ေရႀကီးတဲ့အေၾကာင္း... အဲေလ ဟုတ္ပါဘူး။ မိုးရြာတဲ့အေၾကာင္း ေရးထားတာပါလား။ ဖိတ္ေခၚေတာ့ သြားမလည္ရင္ မေကာင္းဘူးေလ။ ဒီေတာ့ သြားလည္ရေတာ့မွာေပါ့။ အဲ သြားလည္ဖို႔ အိမ္လိပ္စာကို သိမွဆိုၿပီး အေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ရတယ္။ အဲ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတာဘဲ။ သုိးမေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူလည္း မသိဘူးတဲ့။ သူကို ကိုပုဂံသားက ဖိတ္လို႔ဆိုဘဲ။ ဒါလည္း ေကာင္းတာဘဲ။ ဘာမွမသိတာေလ။ အင္း ယမင္းလည္း ‘သူတို႔လို ေရးႏုိင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မိုးေတြရြာေနၾကၿပီ။ ယမင္းလည္း ဇူလိုင္လမွာ ေမြးၿပီး မိုးရာသီကို ေမ့ထားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဘယ္ေမ့လို႔ ျဖစ္မလဲေနာ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမြးလေတာင္ ေမ့ၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲေနာ္။ သဘာ၀တရားႀကီးက အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ဆိုၿပီ လုပ္ေပးထားတာကို ေတြးၾကည့္မိသြားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ယမင္းရဲ႕ ေမြးလက မိုးရာသီ လာျဖစ္ေနတာသာ ၾကည့္ေတာ့။ ၿပီးေတာ့ လမ္းက အလွဴခံမွာ ေအာ္ေနတာကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဘာလဲသိလား။ ေရဗူးနဲ႔ ဖိနပ္မပါ၊ ေႏြအခါမွ သိဆိုတာေလ။ ယမင္း ကေတာ့ ထီးနဲ႔ ဖိနပ္ မရွိ၊ မိုးအခါမွသိဆိုတာလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ ထီးက အသစ္မ၀ယ္ႏုိင္လို႔ အေဟာင္းေလးပဲ ကိုင္ေနရတယ္ေလ။ ဖိနပ္ကေတာ့ တစ္လ သုံးေလးရံေလာက္ ပ်က္ေနေတာ့ ေမေမက သံဖိနပ္၀ယ္ေပးမယ္တဲ့ ဟီးဟီး၊ ‘ဒါေတာင္ ပ်က္ဦးမွာပဲတဲ့။ အင္း ဆိုလိုရင္းေတာင္ ေပ်ာက္ေတာ့မယ္။ ေခါင္းစဥ္က ဘာတဲ့ မိုးေတြရြာရင္တဲ့။ ယမင္းေလ မိုးရာသီကို အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ယမင္းကို မိုးတြင္း ၀ါဆိုလမွာ ေမြးခဲ့ျခင္းက စခဲ့တာေပါ့။ ဘာတဲ့ ၀ါဆို ၀ါေခါင္ ေရေဖာင္ေဖာင္တဲ့။ မိုးတြင္းမွာ ေမြးခဲ့လို႔လား မသိဘူး။ မိုးရြာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိုးသံၾကားရင္ ထြက္ေဆာ့ဖို႔ျပင္ေတာ့ လူႀကီးေတြက မ်က္စိနာမယ္ ထြက္မေဆာ့ရဘူးတဲ့။ ယမင္းပဲ ဘယ္ရမလဲ မေဆာ့ပါဘူး။ လက္ေဆးမလို႔ဆိုၿပီး ရြာေနတဲ့မိုးကို လက္နဲ႔ခံၿပီး ေဆာ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လူပါ ေရေတြ စိုကုန္ေရာ ဒါနဲ႔ မထူးေတာ့ဘူး ေရခ်ဳိးလိုက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ျခံထဲဆင္းေဆာ့ရေရာ။ ဘယ္ေလာက္ အၾကံပိုင္လဲ။ ဒါက လူမွန္းသိတတ္စကေလ။ အဲ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ အိမ္မွာက အစ္ကို၀မ္းကဲြကလည္း ရွိေတာ့ ေဆာ့တဲ့အေဖာ္ရတယ္ေလ။ ယမင္းက ငယ္ငယ္ ေလးကတည္းက ေဘာလုံးကန္တာ ၀ါသနာပါတယ္။ အစ္ကို၀မ္းကဲြနဲ႔ေဆာ့ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ မိုးရြာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ေဘာလုံးကန္ရေတာ့မွာကိုး။ ၿပီးရင္ ေဖေဖက စက္ဘီးေခြျဖဳတ္ထားေပးထားေတာ့ ေခြလွိမ့္ကစားေသးတယ္။ အဲ သီခ်င္းကလည္း ေအာ္ဆိုေသးတယ္။ မိုးရြာရင္__ မိုးေရခ်ဳိးမယ္__ ေမေမလာရင္ ႏုိ႔စို႔မယ္__ ေဖေဖလာရင္ အုန္းသီးခဲြစားမယ္__ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။ အဲ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ကိုင္ဇာရဲ႕ သီခ်င္းေျပာင္းသြားတာေပါ့။ မိုးေတြရြာရင္__ ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရပါတယ္__ ေက်ာင္းသြားအတူတူ__ ကစားလည္း အတူတူပဲကြယ္__ ေႏွာင္းအတိတ္မွာ ေပ်ာ္စရာ ေအာက္ေမ့ပါေသးတယ္__ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုနဲ႔က အသက္ကလည္း သိပ္မကြာေတာ့ ေဆာ့လိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္ေပါ့။ ၿပီးရင္ အႏိုင္ရမွ ေက်နပ္တတ္တဲ့ ယမင္းကိုလည္း အလိုလိုက္ရေသးတယ္။ အဲ နည္းနည္း ႀကီးလာေတာ့ ေခြမလွိမ့္ေတာ့ဘူး။ ေဘာလုံးကန္တယ္။ ေဘာလီေဘာ ကစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးရြာထဲမွာ စက္ဘီးစီးရတဲ့အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ဘူး။ ၿပီးရင္ အစ္ကိုနဲ႔ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ေၾကးဆိုၿပီး စက္ဘီးၿပိဳင္နင္းေသးတာ။ မိုးေတြအရမ္းရြာရင္ေတာ့ စက္ဘီး မစီးခိုင္းဘူး။ လူႀကီးေတြက အိမ္နားမွာဘဲ ေဆာ့လို႔ေျပာေရာ။ ခဏေနရင္ တက္ရမယ္တဲ့။ မိုးေရထဲ မေဆာ့ရမွာစိုးလို႔ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အေအးပတ္ခါမွ ပတ္ေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ေပၚကို ျပန္မတက္ေတာ့ဘူး။ အဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာေတာ့ ထြက္ေဆာ့ဖို႔ ခြင့္မေပးေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္လဲ မိုးေရထဲမွာ ထီးမပါ၊ အေဆာင္းမပါဘဲနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။ မိုးတြင္းကို ႏွစ္သက္ေပမဲ့ မိုးၿခိမ္းရင္ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ ငယ္တုန္း ကေတာ့ ေမေမကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မလိမ္မာတဲ့ကေလးေတြကို ေခၚမလို႔တဲ့။ အဲဒါကို ေဖေဖကို ထပ္ေမးၾကည့္တာေပါ့။ ေဖေဖကေျပာေတာ့ မိုးေပၚမွာ သိၾကားမင္းနဲ႔ အသူရာ စစ္ျဖစ္ေနတာ တဲ့။ ဟင္ ဘယ္ဟာက အမွန္လဲေပါ့ စဥ္းစားေသးတယ္။ ေၾသာ္ သူတို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ မိုးေရထဲ ထြက္ေဆာ့ျမဲပဲေလ။ ဒါနဲ႔ ေမေမေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ မိုးေရထဲ မထြက္ဘဲ ေနလိုက္ေသးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ မိုးဘာလို႔ ရြာတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္တာကို မိုးေပၚက နတ္သားေတြ ေသးေပါက္ခ်တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဟာ... ‘ဒါဆို ဒီေရေတြက ညစ္ပတ္ တာေပါ့ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာ စာအုပ္ဖတ္ရင္း ေအာင္းျဖစ္ေသးတယ္။ အဲ ေနာက္ေတာ့ မရပါဘူး။ ထြက္တာပါဘဲ။ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ လူႀကီးေတြက မိုးတြင္းေရာက္ရင္ စိတ္ညစ္တယ္တဲ့။ ယမင္းကေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ေက်ာင္းသြားတုန္း မိုးက ျဗဳန္းဆိုရြာပါေလေရာ၊ အရမ္းသည္းေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး စိုကုန္ေရာေလ။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လဲစရာမပါေတာ့ ဆရာမက ျပန္ခိုင္းေရာ။ ဟား ဟား ဟား ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းပဲ။ ဘယ္ရမလဲ ႏွစ္ခါ မေျပာရဘူး ျပန္တာေပါ့။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့လည္း ဒီလိုဘဲ မိုးေရထဲေလွ်ာက္သြားရတာကို ႏွစ္သက္တယ္။ ထီးပါရင္လည္း သူမ်ားေပးေဆာင္းလိုက္တာပဲ။ အဲ စိုးလြင္လြင္သီခ်င္းကို လည္း သတိရမိတယ္။ မိုးေတြရြာတိုင္း__ လြမ္းမ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္း__ လြမ္းစရာ အရာရာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ__ သို႔ေပမဲ့လဲေလ__ နယ္ေျမျခင္း__စည္းျခားခဲ့ၿပီ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလ။ ဟုတ္တာေပါ့။ အမိတကၠသိုလ္ေျမကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ရၿပီေလ။ ေက်ာင္းႀကီးကို လြမ္းေပမဲ့ ေ၀းခဲ့ရၿပီေလ။ ယမင္းေလ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း ေပ်ာ္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီႏွစ္မိုးရာသီကို အရမ္းမုန္းမိတယ္။ နာလည္း နာက်င္မိတယ္။ ယမင္းတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးက မထင္မွတ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ေပါ့။ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မိုးရြာ႐ုံတင္မကဘူး။ လယ္သမားေတြေရာ၊ လူေတြအားလုံးကိုေရာ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆင္းရဲေစခဲ့တဲ့ မိုးရာသီ အ၀င္ျဖစ္လာခဲ့တယ္ေလ။ ယမင္းေလ ဒီသတင္းကို လုံး၀ မထင္မွတ္ထားဘူး။ ခုထိလည္း လုံး၀မယုံၾကည္ေသးဘူး။ ဒီသတင္းကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့သူကေတာ့ ယမင္းတို႔အဖဲြ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက သူ႔ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကို လိုက္ဖိတ္တယ္။ အရင္ဆုံး ေက်ာင္းတုန္းက ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ဆရာမေတြကို သြားဖိတ္ခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီမွာ ေမဂ်ာက ဆရာမကို ဖိတ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ယမင္းတို႔ကို အစစအရာရာ အလိုလိုက္၊ သည္းခံခြင့္လႊတ္ၿပီး အရာရာ သြန္သင္လမ္းျပေပးတဲ့ ဆရာမနာက္တစ္ေယာက္ကို ဖိတ္မလို႔ ဖိတ္စာမွာ နာမည္ေလးေရး ထားၿပီး သြားေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမဟာ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ၾကားလိုက္ရတဲ့ သတင္းဟာ မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။ ‘ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက မေနာက္ပါနဲ႔ ဆရာမရယ္ ေပါ့။ ေမဂ်ာဆရာမက အျဖစ္အပ်က္ဟာ ျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္တဲ့။ မင္းတို႔ေတြ မင္းတို႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာမအေၾကာင္းေတာင္ မသိလိုက္ရဘူးေနာ္တဲ့။ ရင္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကို စို႔သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာမရယ္လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားၾကပါတပည့္တို႔ရယ္ ဆိုၿပီး ေရေတြႀကီးၿပီး မိုးေတြအရမ္းရြာေနတဲ့တစ္ေန႔မွာတဲ့ သူ တာ၀န္က်ရာ ၿမိဳ႕ကို ျပန္အသြားမွာ ကားေမွာက္တာတဲ့။ ကားေပၚမွာပါတဲ့သူေတြအားလုံး ပဲြခ်င္းၿပီး ဆုံးၾကတာတဲ့။ အဲဒီထဲမွာ မင္းတို႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာမပါသြားတယ္တဲ့။ ဆရာမရယ္ ဒါဟာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဆရာမ နားၾကားလြဲတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ယမင္းတို႔ေတြ အားလုံးဟာ မိုးေရေတြနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ မိုးေတြ ရြာၿပီး ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာမက တရားနဲ႔ ေျဖၾကပါ သားတို႔ သမီးတို႔ရယ္တဲ့။ ျဖစ္လာမွေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မွာလဲတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ရဲ႕ဖိတ္စာေလးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္ထားလိုက္တာ လက္ထဲမွာ ဆရာမရဲ႕ နာမည္ေလးဟာ ေၾကမြလို႔ေပါ့။ ကိုယ့္ေပၚကို ေကာင္းတဲ့ဆရာမ ဆုံး႐ႈံးတာကို တရားနဲ႔ေျဖလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ခုေတာ့ ယမင္းေလ မိုးရာသီကို အရမ္းႀကီး မမုန္းေပမဲ့ မိုးရာသီေရာက္တိုင္း ဆရာမကို လြမ္းတဲ့စိတ္၊ သတိရတဲ့စိတ္က ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ယမင္းတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး ေလ။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးရဲ႕ရင္ထဲမွာ မိုးရာသီကို အျမဲသတိရတမ္းတေနမိၾကမွာ အမွန္ပါဘဲ။ ]ေဟာ အျပင္မွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။ ေလဟာနယ္မွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ မိုးေတြရြာေနတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း မိုးေတြရြာေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ... ရင္ထဲမွာ ရြာေနတဲ့မိုးက ပိုၿပီး သည္းထန္ေနပါတယ္။ ဆရာမတစ္ေယာက္ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးမ်ဳိးနဲ႔ ဘ၀ဆက္တိုင္း မၾကံဳမိပါေစနဲ႔လို႔ ယမင္းဆုေတာင္း ေနမိပါတယ္။ (ဆရာမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ) |
